سالیکورنیا پرسیکا موجب درمان بی خوابی می شود

سالیکورنیا پرسیکا سرده ای از گیاهان گلدار آبدار (متحمل به نمک) از خانواده تاج خروس است که در باتلاق های نمکی، سواحل و در میان مانگروها می روید. گونه های سالیکورنیا بومی آمریکای شمالی، اروپا، آسیای مرکزی و جنوب آفریقا هستند.

نام‌های معمول جنس شامل شور، ترشی سبزی، ترشی سبزی و سمفایر مردابی است. این نام های رایج برای برخی از گونه های غیر سالیکورنیا نیز استفاده می شود.

برای ساکنان فرانسوی زبان اقیانوس اطلس کانادا، آنها را در محاوره به عنوان “titines de souris” (“سینه موش”) می شناسند. گونه‌های اصلی اروپایی اغلب خورده می‌شوند، آنها را سامفایر مردابی در بریتانیا می‌نامند، و گونه‌های اصلی آمریکای شمالی گاهی در فروشگاه‌های مواد غذایی فروخته می‌شوند یا در منوی رستوران‌ها به‌عنوان لوبیا دریایی، سبزی سمفایر یا مارچوبه دریایی ظاهر می‌شوند.

برگ های مقابل به شدت به پوسته های گوشتی کوچک با حاشیه خشک باریک، بدون بلوغ، بدون دمبرگ و در پایه یکپارچه کاهش می یابد، بنابراین یک غلاف آبدار در اطراف ساقه می پوشانند و به آن ظاهری شبیه به بخش های مفصلی می دهند.

طبقه بندی طبقه بندی این جنس بسیار پیچیده است (یک مقاله آن را “کابوس طبقه بندی” نامیده است. شناسایی گونه ها برای افراد غیر متخصص تقریبا غیرممکن به نظر می رسد.

دلایل این مشکلات کاهش عادت با تمایز مورفولوژیکی ضعیف و تنوع فنوتیپی بالا است. از آنجایی که گیاهان آبدار هنگام خشک شدن ویژگی های خود را از دست می دهند، نمونه های هرباریوم اغلب نمی توانند با قطعیت شناسایی شوند و کمتر برای مطالعات طبقه بندی مناسب هستند.

مطالعات فیلوژنتیک مولکولی به طور منظم توصیف جنس را اصلاح می کند. در مطالعات 2007 و 2012، آن را متمایز از Sarcocornia در نظر گرفتند. یک مطالعه در سال 2017 منجر به فرو رفتن سارکوکورنیا در سالیکورنیا شد و به طور قابل توجهی اندازه این جنس را افزایش داد که به چهار زیرجنس تقسیم شد.

جنس سالیکورنیا اولین بار در سال 1753 توسط کارل لینه توصیف شد. Salicornia europaea به عنوان گونه انتخاب شد.

در نتیجه سکونتگاه های بین قاره ای، آنها دو بار به جنوب آفریقا و حداقل سه بار – آمریکای شمالی رسیدند. دو خط تتراپلوئید به سرعت گسترش یافتند و توانستند کمربندهای پایینی سولونچاکها را نسبت به خویشاوندان دیپلوئید خود مستعمره کنند. همخونی و انزوای جغرافیایی منجر به تعداد زیادی از گونه های جدا شده تولید مثلی شده است که تمایز ضعیفی دارند.