زیتون درختی با عمر طولانی از خانواده زیتون است که می تواند حدود 2000 سال زنده بماند. این درخت زیبا که همیشه مورد احترام است، نمادی از خرد، بلوغ و اشراف است.
از شاخه های زیتون خام کیلویی تاج گل های بافته شده توسط یونانیان باستان تا برندگان بازی های المپیک. در حال حاضر شکل فرهنگی این درخت در کشورهای شمال و جنوب آمریکا، آسیای صغیر، شمال غرب آفریقا، استرالیا، شرق آسیا و البته در مدیترانه می روید.
تفاوت بین زیتون و زیتون سیاه چیست؟
هر دو زیتون و زیتون سیاه روی یک درخت رشد می کنند. اصطلاح “زیتون” آنها فقط در روسیه و اوکراین استفاده می شود، در کشورهای دیگر آنها را زیتون می نامند.
رنگ زیتون به رسیده بودن آنها بستگی دارد. اگر سبز شوند، معمولاً هنوز نرسیده اند. اگر میوه ها تا رسیدن کامل روی درخت باقی بمانند، رنگ بنفش تیره و ظاهری چروکیده پیدا می کنند.
اما در فروشگاه های ما، زیتون های سیاه به طور معمول در حالی که هنوز سبز بودند برداشت می شدند و سپس با کمک شیمی و رویه ای خاص، رنگ آنها را تیره می کنند.
زیتون های رسیده واقعی با رنگ بنفش تیره بدون افزودن رنگ یک مرتبه گرانتر از همتایان رنگی خود هستند. بنابراین من به شما توصیه می کنم که یا زیتون سبز یا بزرگ، کمی چروکیده با سایه بنفش بخرید، آنها سود خواهند برد.
نحوه جمع آوری: میوه های سبز را با دست از درختان جدا می کنند و پس از آن در سبدهای مخصوص قرار می گیرند. توت های رسیده در حال فرو ریختن به صورت تارهای کوچک زیر هر درخت جمع می شوند.
همه میوه ها بر اساس اندازه طبقه بندی می شوند و سپس در ظروف بزرگ با محلول سود سوزآور قرار می گیرند تا تلخی مشخصه از بین برود.
نحوه سیاه شدن آنها: زیتون ها را در ظروف مخصوصی می ریزند و اکسیژن به آن اضافه می کنند که باعث اکسید شدن آنها می شود. این روند 7-10 روز طول می کشد، در نتیجه سیاه می شوند، طعم خاص و بافت نرمی دارند.
تولید زیتون سبز از طریق فرآیند اکسیداسیون انجام نمی شود. آنها در آب نمک قرار می گیرند، جایی که هر سازنده ادویه ها و چاشنی های خود را اضافه می کند. در آینده، این محصول در بشکه های پلاستیکی مخصوص به ظرفیت 10 تن که در زیر زمین قرار دارد ذخیره می شود.
