نام سدیم احتمالاً از کلمه عربی suda گرفته شده است که به معنای “سردرد” است، زیرا در آن زمان سودا به عنوان داروی سردرد استفاده می شد.
سدیم برای اولین بار توسط شیمیدان انگلیسی هامفری دیوی در سال 1807 توسط الکترولیز به دست آمد. هیدروکسید سدیم مذاب
در ارگانیسم های بالاتر، سدیم کربنات ایرانی بیشتر در مایع بین سلولی سلول ها وجود دارد (حدود 15 برابر بیشتر از سیتوپلاسم سلول ها). تفاوت در غلظت از پمپ سدیم پتاسیم ساخته شده در غشای سلول پشتیبانی می کند که یون های سدیم را از سیتوپلاسم به مایع بین سلولی پمپ می کند.
سدیم همراه با پتاسیم وظایف زیر را انجام می دهد: ایجاد شرایط برای وقوع پتانسیل غشا و انقباضات عضلانی عادی سازی تعادل آب تضمین حمل و نقل غشایی فعال سازی میلنزیم ها دوز سدیم برای کودکان از 600 تا 1700 میلی گرم و برای بزرگسالان از 1200 تا 2300 میلی گرم در روز توصیه می شود.
به شکل نمک خوراکی از 3 تا 6 گرم متغیر است، سدیم تقریباً در همه غذاها یافت می شود، اگرچه بدن بیشتر آن را از نمک خوراکی دریافت می کند.
جذب عمدتاً در معده و روده کوچک اتفاق می‌افتد.ویتامین D جذب سدیم را بهبود می‌بخشد، اما غذاهای بسیار شور و غنی از پروتئین در جذب طبیعی اختلال ایجاد می‌کنند. میزان سدیم مصرفی با غذا میزان سدیم موجود در ادرار را نشان می دهد. غذاهای غنی از سدیم با دفع سریع مشخص می شوند.
کمبود سدیم در فردی که رژیم غذایی متعادلی دارد رخ نمی دهد، با این حال ممکن است برخی مشکلات با رژیم گیاهخواری و گرسنگی ایجاد شود. کمبود موقت می تواند ناشی از دیورتیک ها، اسهال، تعریق بیش از حد، یا مصرف بیش از حد آب باشد. علائم کمبود سدیم شامل کاهش وزن، استفراغ، گاز در دستگاه گوارش، سوء جذب اسیدهای آمینه و مونوساکاریدها است.
کمبود طولانی مدت باعث گرفتگی عضلانی و نورالژی می شود.بیش از حد سدیم باعث تورم پاها و صورت و همچنین افزایش دفع پتاسیم در ادرار می شود. حداکثر مقدار نمکی که کلیه ها می توانند پردازش کنند تقریباً 20 تا 30 گرم است، مقدار بیشتر آن در حال حاضر تهدید کننده زندگی است.
