بشکه فلزی گالوانیزه یا چلیک ظرفی استوانه‌ای توخالی با مرکز برآمده، بلندتر از عرض آن است. آنها به طور سنتی از چوب چوبی ساخته می شوند و با حلقه های چوبی یا فلزی بسته می شوند. کلمه vat اغلب برای ظروف بزرگ مایعات، معمولاً مشروبات الکلی استفاده می شود.
بشکه فلزی گالوانیزه و چلیک های مدرن را می توان از آلومینیوم، فولاد ضد زنگ و انواع مختلف پلاستیک مانند HDPE نیز ساخت. به کسی که بشکه می‌سازد «بشکه‌ساز» یا کوپر می‌گویند.
بشکه فلزی گالوانیزه ها مصارف مختلفی دارند، از جمله نگهداری مایعاتی مانند آب، روغن و الکل آراک و ساکه. آنها همچنین برای نگهداری نوشیدنی های در حال بلوغ مانند شراب، کنیاک، آرمانیاک، شری، پورت، ویسکی و آبجو استفاده می شوند.
سایر کالاهایی که زمانی در چلیک های چوبی ذخیره می شدند عبارتند از باروت، گوشت، ماهی، رنگ، عسل، میخ و پیه.
بشکه فلزی گالوانیزه اولیه با حلقه های چوبی بسته می شدند و در قرن 19 به تدریج با حلقه های فلزی که محکم تر، بادوام تر و فضای کمتری اشغال می کردند جایگزین شدند.
اصطلاح بشکه فلزی گالوانیزه همچنین می تواند به ظروف تقریباً استوانه ای یا درام های ساخته شده از مواد مدرن مانند پلاستیک، فولاد یا آلومینیوم اشاره کند.
بشکه فلزی گالوانیزه همچنین به عنوان یک اندازه استاندارد با اشاره به ظرفیت یا وزن یک کالای معین استفاده شده است. به عنوان مثال، در بریتانیا یک بشکه آبجو به مقدار 36 گالن امپراتوری اشاره دارد.
شراب در بشکه های 119 لیتری حمل می شد. یک بشکه نفت که به عنوان 42 گالن آمریکا تعریف می شود، همچنان به عنوان معیار حجم نفت استفاده می شود، اگرچه نفت دیگر به صورت بشکه ای حمل نمی شود.
بشکه همچنین به عنوان یک اصطلاح عمومی برای چلیک چوبی با هر اندازه ای استفاده شده است. یک نقاشی دیواری مصری در مقبره هسی را که مربوط به 2600 سال قبل از میلاد است، وان چوبی ساخته شده از چوب را نشان می دهد که با حلقه های چوبی به هم بسته شده و برای اندازه گیری گندم استفاده می شود.
یکی دیگر از نقاشی های مقبره مصری مربوط به 1900 قبل از میلاد نشان می دهد که یک کوپر و وان های ساخته شده از چوب های چوبی در برداشت انگور استفاده می شود. در بابل باستان نیز از چالک های چوب نخل استفاده می شد.
