آویشن جنگلی بومی مناطق مدیترانه و کشورهای همسایه است. همچنین در شمال آفریقا و بخش هایی از آسیا یافت می شود. گیاهی است که به طور گسترده کشت می شود. از سر و برگ های تازه گلدار آویشن استفاده می شود که می توان اسانس آن را استخراج کرد.
از ترکیبات شیمیایی اصلی آویشن جنگلی می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:
اسانس که ترکیبات اصلی آن تیمول، پی سیمن، کارواکرول، گاما ترپینن، بورنئول و لینالول است. فلاونوئیدها که از میان آنها لوتئولین، آپیژنین، نارینژنین و غیره را می‌یابیم. آویشن دارای خواص ضد اسپاسم، معده، ضد میکروبی و خلط آور است.
فعالیت معده و ضد اسپاسم به فلاونوئیدهای موجود در گیاه نسبت داده می شود، در حالی که خواص ضد میکروبی و خلط آور آن به اسانس استخراج شده از بالای گل ها نسبت داده می شود.
به طور دقیق تر، این ویژگی های اخیر بیشتر به ترپن ها و فنل ها نسبت داده می شود که بخشی از ترکیب اسانس فوق الذکر هستند. اثربخشی آویشن کاملاً تثبیت شده است، به طوری که استفاده از آن برای درمان برونشیت و سرفه بسیار گسترده است.
البته لازم به ذکر است که اسانس آویشن در شیمی‌تایپ‌های مختلفی موجود است که در نتیجه فعالیت‌های متفاوتی دارند. در واقع، رواج یک مولکول معین بر مولکول دیگر در اسانس می‌تواند ویژگی‌های متفاوتی به این مولکول بدهد.
اساساً در بین انواع مختلف اسانس آویشن می توان موارد زیر را تشخیص داد:
کموتیپ تیمول: این اسانس خاص دارای محتوای بالای فنل است و بیشترین فعالیت ضد میکروبی را دارد. اما بسیار تحریک کننده است و به همین دلیل باید به صورت رقیق استفاده شود.
شیمی‌تایپ لینالول: اسانسی است که حاوی درصد بالایی از لینالول است و نسبت به شیمی‌تایپ تیمول تحریک‌کننده‌تر است. همچنین دارای خواص ضد باکتریایی است و گفته می شود که در برابر کاندیدا آلبیکنس نیز موثر است.
شیمی‌تایپ توجانول: این اسانس از توژانول در مقادیری تشکیل شده است که می‌تواند تا 50 درصد برسد و همچنین دارای خواص ضد باکتریایی است، همچنین به نظر می‌رسد می‌تواند اثر ضد ویروسی و محرک ایمنی نیز داشته باشد.
