عسل در اصل شکر رقیق شده با آب است. یک مایع شیرین و شربتی توسط زنبورهای عسل و برخی حشرات مرتبط تولید می شود.
عسل برای پوست در میان سومریان، مصریان، بابلی ها، یونانیان، هندوها و چینی های باستان دیده می شود. اسرائیل طبق عهد عتیق «سرزمین عسل و شیر» است. طبق عهد جدید، “عسل و ملخ” در صحرا یحیی تعمید دهنده خوردند.
این محصول نماد جاودانگی و باروری است، بی جهت نبود که آن را “غذای خدایان” یا “اکسیر زندگی” می نامیدند. یونانیان باستان معتقد بودند که زنبورها عسل را از شبنم صبح جمع آوری می کنند. رومی ها در زمان تخمیر به شراب عسل اضافه می کردند.
در قرون وسطی، این محصول دارای خواص بی حد و حصری بود. بنابراین، به گفته چارلز باتلر، نویسنده تاریخ زنبورها، این محصول می تواند با هر بدبختی کنار بیاید و تقریباً یک فرد را از دنیای بعدی بازگرداند.
در روسیه، مدت ها قبل از اختراع زنبورستان، زنبورداری رونق گرفت، استخراج عسل از زنبورهای وحشی که در گودال درختان زندگی می کنند. این یکی از شاخه های مهم اقتصاد دولتی بود، محصولات صادر می شد.
اما در قرن هفدهم، صنعت به خودی خود به دلیل قطع درختان از بین رفت. امروزه درختان زنبور وحشی فقط در جنگل های حفاظت شده باشقورتستان نگهداری می شوند.
عسل سیستم ایمنی را تقویت می کند، غنی از ترکیبات گیاهی مفید برای سلامتی – پلی فنول ها. حاوی اسیدهای اسکوربیک و فولیک، تعدادی ویتامین است. با این حال، برای دریافت کافی از آنها، باید بیش از حد عسل بخورید.
عسل حاوی آنزیم های خاصی است که بر متابولیسم اثر می گذارد و متابولیسم کربوهیدرات را بهبود می بخشد.
به یاد داشته باشید: عسل می تواند باعث آلرژی شود. همچنین این محصول برای افراد مبتلا به دیابت و بیماری های گوارشی در مرحله حاد توصیه نمی شود.
عسل حاوی مقدار زیادی آنتی اکسیدان است که به بهبود سلول های بدن انسان، کند کردن روند پیری، تقویت سیستم ایمنی و غیره کمک می کند. این محصول سرشار از ترکیبات گیاهی مفید مانند فلاونوئیدها و اسیدهای فنولیک است. آنها سلول های بدن را از آسیب رادیکال های آزاد محافظت می کنند.
محققان دریافته اند که عسل می تواند سطح آدیپونکتین را افزایش دهد، هورمونی که چربی ها و کربوهیدرات ها را در بدن متعادل می کند و حساسیت به انسولین را در سلول ها افزایش می دهد.
