سرکه محلول رقیق اسید استیک است که در آشپزی به عنوان طعم دهنده برای غذاها استفاده می شود و به طور مستقیم یا به عنوان یک عنصر خردل، سس کچاپ، یا سس مایونز و در ترشی استفاده می شود.
می توان از طیف وسیعی از میوه ها و گیاهان از جمله سیب، جو، نارگیل، خرما، انگور، کیوی و نیشکر تهیه کرد.
به عنوان یک داروی عامیانه برای درمان عفونت ها و برای درمان گزش استفاده می شود.
قرص های سرکه گوارا به عنوان درمانی برای بیماری هایی مانند بواسیر ، فشار خون بالا، آرتریت ، گلودرد، و “سوء هاضمه” معرفی شده اند.
سرکه از نظر پزشکی برای کاهش باکتریوری در بیماران مبتلا به کاتترهای ادراری ساکن مزمن استفاده شده است.
گزارش های زیادی در ادبیات روسیه در مورد واکنش های نامطلوب به جوهر سرکه و درمان چنین واکنش هایی وجود دارد.
سرکه از دیرباز در سراسر جهان به عنوان چاشنی اصلی در تهیه و پخت برخی غذاها استفاده می شده است، زیرا طعم تند آن آن را بسیار مفید و همه کاره کرده است.
مقدار قابل توجهی از سرکه برای مصارف خانگی به بازار عرضه می شود.
در انگلستان و ایالات متحده، سرکه سفره بیشترین استفاده را سرکه سیب است، در حالی که در ایرلند سرکه مالت و در کشورهای انگور مانند ایتالیا، فرانسه و اسپانیا، سرکه است.
در خاور دور، علاوه بر سرکه برنج سنتی، سرکه مصنوعی نیز بسیار رایج است.
سرکه به سبزیجات و محصولات گوشتی طعم می بخشد.
یکی از مواد تشکیل دهنده سس سالاد، سس ها مانند تاباسکو و فرآورده های گوجه فرنگی مانند سس کچاپ، خردل و آسپیک است.
مخلوط با روغن و نمک، وینیگرت کلاسیک را می سازد و می توان از آن به عنوان چاشنی سالاد و به عنوان سس برای سبزیجات سرد، پخته، گوشت و ماهی استفاده کرد.
