ظهور ساعت دراز به دلیل اختراع مکانیزم فرار لنگر توسط رابرت هوک در حدود سال 1658 است.
قبل از اتخاذ مکانیسم لنگر، حرکات ساعت صنایع دستی از مکانیزم فرار لبه قدیمی‌تری استفاده می‌کرد که نیاز به نوسانات بسیار وسیع آونگ حدود 80 داشت.
100 درجه آونگ‌های بلند با چنین نوسان‌های گسترده‌ای را نمی‌توان در یک جعبه قرار داد، بنابراین بیشتر ساعت‌های ایستاده آونگ‌های کوتاهی داشتند.
مکانیسم لنگر نوسان آونگ را به حدود 4 تا 6 درجه کاهش داد، به ساعت سازان اجازه می داد از آونگ های بلندتری استفاده کنند که ضربان های آهسته تری داشتند.
اینها انرژی کمتری مصرف می‌کردند و به ساعت‌ها اجازه می‌دادند بین سیم‌پیچ‌ها طولانی‌تر کار کنند، اصطکاک و سایش کمتری در حرکت ایجاد کردند و دقیق‌تر بودند.
تقریباً همه ساعت‌های با ابعاد بلند از یک آونگ ثانیه‌ای استفاده می‌کنند (که آونگ “رویال” نیز نامیده می‌شود) به این معنی که هر نوسان (یا نیم دوره) یک ثانیه طول می کشد.
اینها حدود یک متر (39 اینچ) طول دارند (تا مرکز باب) و به یک قاب باریک طولانی نیاز دارند.
قاب بلند باریک در واقع چند دهه قبل از ساعت لنگر بود و در سال 1660 در ساعت‌ها ظاهر شد تا وزنه‌های نیرو را کاهش دهد.
با این حال، هنگامی که آونگ ثانیه‌ای شروع به استفاده کرد، این کیف وزنی طولانی برای نگهداری آن نیز عالی بود.
ساعت ساز بریتانیایی ویلیام کلمنت، که اعتبار فرار لنگر با رابرت هوک را مورد مناقشه قرار داد، اولین ساعت های قاب بلند را در سال 1680 ساخت.
در اواخر همان سال، توماس تامپیون ، برجسته ترین ساعت ساز بریتانیایی، آنها را نیز می ساخت.
ساعت‌های قاب بلند به سرعت از انگلستان به دیگر کشورهای اروپایی و آسیا گسترش یافتند.
اولین ساعت‌های طولانی، مانند همه ساعت‌های قبل از لنگر فرار، فقط یک عقربه داشتند.
عقربه ساعت افزایش دقت ایجاد شده توسط لنگر انگیزه افزودن عقربه دقیقه شمار به صفحه های ساعت در چند دهه آینده شد.
