همانطور که در استاندارد UNI EN 12597 “قیر و چسباننده قیری” تعریف شده است، قیر یک ماده “عملاً غیر فرار، چسبنده و ضد آب است که از نفت خام مشتق شده یا در آسفالت بومی موجود است.
کاملاً یا تقریباً کاملاً در تولوئن محلول، بسیار چسبناک یا تقریباً جامد در دمای اتاق.
قیر صادراتی در بورس امروز از فرآیندهای پالایش نفت خام به دست می آید.
متداول ترین فرآیند تولید، تقطیر جزئی است که از طریق آن، تفکیک نفت خام با بهره برداری از تفاوت های موجود بین دمای جوش اجزای مختلف آن حاصل می شود.
این نشان دهنده جزء اتصال کنگلومراهای قیری است که مسئول نگه داشتن ذرات سنگدانه در کنار هم است و ثبات و انسجام تحت بار را تضمین می کند.
در حالی که نمایانگر جزء جزئی کنگلومرا است (حدود 5 درصد وزنی در مقایسه با سنگدانه ها)، ویژگی های آن به همان اندازه که ویژگی های سنگدانه مهم است، به همان اندازه که خواص نهایی مخلوط در کنگلومرا تأثیر دارد.
تصمیم به استفاده از قیر برای تهیه کنگلومراها در درجه اول از نیاز به دادن ویژگی های چسبندگی مخلوط (پیوند بین قیر و سنگدانه ها)، چسبندگی (چسبندگی بین ذرات قیر، ویژگی ذاتی چسب) و ضد آب بودن ناشی می شود.
علاوه بر این، وابستگی حرارتی مواد می تواند مورد بهره برداری قرار گیرد.
در واقع، خواص قیر با تغییر دمایی که در معرض آن قرار می گیرد، متفاوت است.
این اجازه می دهد تا یک ماده نیمه مایع (بنابراین به راحتی قابل کار) در دمای اختلاط و فشرده سازی، و نیمه جامد (بنابراین فشرده و مقاوم) در دمای عملیاتی بدست آید.
با این حال، باید در نظر گرفت که وابستگی حرارتی نیز در محدوده دمای عملیاتی باقی می‌ماند، جنبه‌ای که می‌تواند رفتار متفاوتی از یک ماده را زمانی که تحت شرایط آب و هوایی مختلف قرار می‌گیرد تعیین کند.
در عین حال، قیر همچنین یک ماده چسبناک است، مشخصه ای که آن را وابسته به زمان می کند، یعنی رفتار آن تحت تأثیر فرکانس بارگیری قرار می گیرد یعنی خواص با سرعت عبور وسایل نقلیه از روسازی متفاوت است.
بنابراین لازم است با توجه به بار و شرایط محیطی که کفپوش در طول عمر مفید خود در معرض آن قرار می‌گیرد، به انتخاب مناسب‌ترین چسب‌کننده توجه ویژه‌ای داشت.
