استفاده از قارچ ممکن است به طور قابل توجهی به غلبه بر کمبود پروتئین در کشورهای در حال توسعه کمک کند.
در گذشته، مصرف قارچ به ساکنان روستایی محدود می‌شد که گونه‌های وحشی را از زمین‌های کشاورزی، جنگل‌ها و اطراف محل‌های زباله جمع‌آوری می‌کردند.
عرضه قارچ به این هتل ها و رستوران ها به دلیل مدیریت نامناسب مزرعه، قارچ های بی کیفیت، بهره وری پایین و روش های نامناسب نگهداری، سازگار نیست. ر نتیجه برای تهیه غذاهای مختلف به قارچ های کنسرو شده وارداتی متکی هستند.
از این رو، توسعه فناوری مناسب پس از برداشت مانند خشک کردن به منظور افزایش عمر مفید آنها بسیار مهم است.
خشک کردن فرآیند نسبتاً ساده ای است که سال هاست به عنوان وسیله ای برای افزایش ماندگاری محصولات غذایی مورد استفاده قرار می گیرد.
قارچ ها را می توان با روش های مختلف خشک کرد و قارچ های خشک شده برای نگهداری و حمل و نقل طولانی مدت مناسب هستند.
وجود قارچ به صورت خشک و بی خطر در بازار می تواند آگاهی مردم را نسبت به اهمیت تجاری و تغذیه ای این کالا افزایش داده و باعث گسترش تولید و مصرف آن در کشور شود.
با این حال، اطلاعات لازم در مورد خشک کردن قارچ در شرایط اتیوپی و فناوری مقرون به صرفه در این کشور وجود ندارد.
این کار گسترش تلاش هایی بود که برای ترویج و تسهیل تولید و مصرف تجاری قارچ در شرایط حاکم از طریق تولید اطلاعات در مورد خشک کردن قارچ انجام می شد.
هدف اصلی این مطالعه تعیین تأثیر پیش تیمارهای اسمزی و روش های خشک کردن بر کیفیت تغذیه قارچ خشک بود.
نمونه‌های قارچ تازه، عاری از لک، به طور کامل در زیر آب جاری شسته شدند تا ذرات خاک چسبیده حذف شوند.
