انجیر میوه ای شیرین است که وقتی برسد بسیار نرم و آبدار است. تاریخچه این فرهنگ به دوران باستان باز می گردد. اولین اشاره به خواص مفید این میوه را می توان در تمدن مصر یافت.
انجیر در اصفهان به ندرت از آلو بزرگ یا زردآلو بیشتر است. از بالا، میوه با یک پوسته نازک پوشیده شده است، دارای محتوای دانه زیادی است، دانه ها کوچک و نرم هستند.
انجیر نام های زیادی دارد: انجیر و در واقع انجیر. میوه ها روی درختی رشد می کنند که ارتفاع تنه آن تا بیست متر می رسد. چنین درختی تا پانصد سال عمر می کند و می تواند هر سال محصول تولید کند.
فقط میوه خورده می شود. برای بدن بسیار بزرگ است. در پزشکی هم از برگ ها و هم از پوست درخت استفاده می شود. مناطق سنتی که در آن درخت انجیر رشد می کند کشورهای شرق، برخی از کشورهای آسیایی، کشورهای نزدیک دریای مدیترانه، قفقاز است.
انجیر به آب و هوای گرم مناسب با رطوبت متوسط و آفتابی نیاز دارد. برخی از گونه های این درخت که با مقاومت در برابر سرما مشخص می شوند، در روسیه رشد می کنند، اما فقط در قسمت جنوبی کشور.
بیش از چهارصد نوع انجیر وجود دارد. آنها در اندازه میوه، شکل و رنگ، طعم پالپ، ارتفاع درخت، سرعت رسیدن متفاوت هستند. برخی از گونه ها چندین بار در سال محصول تولید می کنند.
انجیر سرشار از انواع قند است: گلوکز، مالتوز، ساکارز، لوولوز. مانند اسیدهای میوه: اسید سیتریک، گلیسرول، سینکون، شیکمیک، اسید اگزالیک. قند بیشتری در میوه های خشک و خشک یافت می شود. این میوه سرشار از آهن، مس، اسانس ها، درشت مغذی ها است.
ویتامین‌های موجود در انجیر تقریباً همه ویتامین‌های گروه B هستند و مقدار مشخصی بتاکاروتن وجود دارد. وجود همه این عناصر به درجه رسیده بودن بستگی دارد.
مفیدترین میوه انجیر رسیده است. دوره مناسب برای رسیدن میوه مرداد تا مهر است اما باید به خاطر داشت که ماندگاری درخت انجیر رسیده خوب نیست.
