ظروف گرانیتی که به ظروف گرانیتی نیز معروف هستند نوعی ظروف لعابی هستند.
با وجود کلمه “گرانیت” در نام آن، از گرانیت ساخته نشده است.
این نام از ظاهر خالدار یا خالدار آن گرفته شده است.
اولین بار در اواخر دهه 1700 در آلمان مورد استفاده قرار گرفت.
قابلمه گرانیتی رولکس در مقایسه با نسخه های قدیمی تر که به دلیل هسته چدنی سنگین و ضخیم بودند، نازک تر و سبک تر هستند.
این زمانی بود که متخصصان روش ذوب پوشش های شیشه ای به پایه های فلزی را در دمای بالا (2000 درجه فارنهایت) اختراع کردند.
در این مدت بر روی قطعات چدن استفاده می شد تا بافتی صاف به آنها بدهد.
محبوبیت این روش قبل از اینکه سرانجام به ایالات متحده برسد به اروپا گسترش یافت.
در حال حاضر، تولید کنندگان مینای پرسلن یا پوشش شیشه ای را روی فولاد ضد زنگ، فولاد کربن یا آلیاژ آلومینیوم اعمال می کنند.
به سطحی براق منتهی می شود که طبیعتاً غیر متخلخل و بی اثر است.
مزایا و معایب ظروف گرانیتی
طرفداران:
- از زنگ زدگی آسیب نمی بیند.
- پوشش چینی که بی اثر است به مواد غذایی اسیدی واکنش نشان می دهد.
- ظروف گرانیتی سبک تر از ظروف چدنی هستند.
- برای نچسب شدن لازم نیست مزه دار شود.
- ظروف گرانیتی باکیفیت عاری از مواد شیمیایی مضر مانند کادمیوم، سرب، PFOA و PTEE هستند.
- هسته های کربنی یا آلومینیومی رسانای عالی گرما هستند و به شما امکان می دهند سریعتر و بهتر بپزید.
- سطح براق و صاف ظروف گرانیتی از نظر ظاهری دلپذیر است و به راحتی تمیز می شود.
معایب:
- پوشش روی ظروف گرانیتی ظریف و مستعد خرد شدن است.
- ظروف آشپزی گرانیتی مدرن برخلاف ظروف قدیمی که حفظ حرارت عالی دارند، هسته های نازک تری دارند که منجر به حفظ حرارت ضعیف می شود.
- این نوع ظروف آشپزی است که به اندازه تابه های چدنی کاملا چاشنی شده یا با روکش تفلون نچسب نیست. ظروف گرانیتی از چسبیدن مواد غذایی به ته آن جلوگیری می کند، اما با استفاده از کمی روغن نتیجه بهتری خواهید گرفت.
