در گذشته ساکنان اقوام از فرش ایرانی برای در امان ماندن از شرایط سخت آب و هوایی مانند سرما و باران استفاده می کردند. امروزه هدف از فرش ایرانی به یک اثر هنری جاودانه تبدیل شده است که همه باید در خانه خود داشته باشند.
در طول قرون گذشته، سطح مهارت و صنعت هر فرش 9 متری نو بهبود یافته است، نقش‌ها و رنگ‌های جدیدی در زمان‌های مختلف تاریخ به آن اضافه شده است.
با گذشت سال‌ها، فرش‌های ایرانی برای پادشاهان و اشراف که آنها را نشانه‌ای از ثروت، اهمیت و میراث خانوادگی می‌دانستند، جذاب‌تر شد. امروزه در عمارت‌ها و موزه‌های سراسر جهان، داشتن فرش ایرانی یکی از ارزشمندترین آثار هنری است که یک فرد می‌تواند داشته باشد.
بافندگان از همان تکنیک‌های قدیمی دست‌بافی در طول قرن‌ها استفاده کرده‌اند تا اطمینان حاصل کنند که قالی‌ها در آزمون زمان مقاومت می‌کنند.
قدمت هنر فرش ایرانی به بیش از 2500 سال پیش در محلی که امروزه به نام ایران شناخته می شود، می باشد. ساخت این قالی‌ها رازی کاملاً محفوظ بود که از پدر به پسر منتقل می‌شد و هر نسلی بر اساس این مهارت‌ها برای بهبود آنها کار می‌کرد.
پیشرفت طراحی و هنر فرش ایرانی پیوند تنگاتنگی با تاریخ ایران دارد. حکومت خلافت عرب (1038-1194م)، سلجوقیان، برای تاریخ فرش ایرانی اهمیت زیادی داشت. زنان سجوقی گره های ترکی را برای افزودن به فرش ایرانی معرفی کردند. فرش ایرانی همدان که در ترندکارپت موجود است، امروزه همچنان دستباف است.
ایران در دوره صفویه به اوج تاریخ هنری خود رسید. عباس اول ایران تجارت به اروپا را تشویق کرد و همچنین پایتخت ایران اصفهان را به یکی از چشمگیرترین و زیباترین شهرهای تاریخ ایران تبدیل کرد. کارگاه‌های جدید فرش‌سازی نیز ساخته شد که به صنعتگران و طراحان ماهر اجازه می‌داد نمونه‌های جدیدی با زیبایی کمیاب خلق کنند. بیشتر قالی‌هایی که در این دوره ساخته می‌شد، ابریشم بود، با نخ‌های نقره و طلا که گلدوزی‌های بیشتری را به آن اضافه می‌کرد. از مسجد اردبیل هنوز دو قالی از این دوره را می‌توان دید. بسیاری از کارشناسان بر این باورند که این دو فرش دستاورد مطلق در قالی‌سازی هستند.
